از چهره ی طبیعت افسونکار

بر بسته ام دو چشم پر از غم را

تا ننگرد نگاه تب آلودم

این جلوه ی حسرت و ماتم را

پاییز - ای مسافر خاک آلوده

در دامنت چه چیز نهان داری

جز برگ های مرده و خشکیده

دیگر چه ثروتی به جهان داری

جز غم چه می دهد به دل شاعر

سنگین غروب تیره و خاموشت

جز سردی ملال چه می بخشد

بر جان درد مند من آغوشت

در دامن سکوت غم افزایت

اندوه خفته می دهد آزارم

آن آرزوی گمشده می رقصد

در پرده های مبهم پندارم

پاییز - ای سرود خیال انگیز

پاییز - ای ترانه ی محنت بار

پاییز - ای تبسم افسرده

بر چهره ی طبیعت افسونکار

فروغ فرخزاد

این جهان پر از صدای پاهای مردمیست
که همچنان که تو را میبوسند
در ذهن خود طناب دار تو را میبافند

اگه یه روز بری سفر

چکامه زیبای "وداع
"گرد آورده ازاسير
مي روم خسته و افسرده و زار
سوي منزلگه ويرانه خويش
بخدا مي برم از شهر شم
دل شوريده و ديوانه خويش

میان پنجره و دیدن
همیشه فاصله ایست
چرا نگاه نکردم ؟

هرگز آرزو نکرده ام یک ستاره در سراب آسمان شوم
یا چو روح برگزیدگان همنشین خامش فرشتگان شوم
هرگز از زمین جدا نبوده ام
روی خاک ایستاده ام
با تنم که مثل ساقه گیاه
...آب و آفتاب و باد را می مکد که زندگی کنم

خورشید مرده بود
و هیچکس؛
نمی دانست نام آن پرنده غمگین که از قلبها پر کشیده
"ایمان "
است

در شب کوچک من دلهره ی ویرانی است
گوش کن
وزش ِ ظلمت را می شنوی ؟
من غریبانه به این خوشبختی می نگرم
من به نومیدی خود معتادم
...گوش کن ،
وزش ِ ظلمت را می شنوی؟

پرنده گفت : " چه بویی ، چه آفتابی ، آه
بهار آمده است
و من به جستجوی جفت خویش خواهم رفت . "

... پرنده از ایوان
پرید ، مثل پیامی پرید و رفت
پرنده کوچک بود
پرنده فکر نمیکرد

آری از زندگی چه می خواهم
من تو باشم ، تو ، پای تا سر تو
زندگی گر هزار باره بود
بار دیگر تو ، بار دیگر تو

من از نهایت شب حرف می زنم
من از نهايت تاريكي
و از نهايت شب حرف مي زنم
اگر به خانه ي من آمدي براي من
اي مهربان چراغ بيار و يك دريچه كه از آن ب
ه ازدحام كوچه ي خوشبخت بنگرم
: